Dolne żagle posiadają również liny - halsy - służące do obciąganią dolnego rogu żagla w dół i do dziobu.
W XVII wieku hals foka był bardzo prostym urządzeniem. Stały koniec liny,zakończony gałką tarlepową lub
przetyczką, osadzano w oku rogu halsowego żagla. Z tego miejsca biegła skośnie w dół
do przodu, przechodząc linię symetrii okrętu przez jego dziobnicę. W dziobnicy była prowadnica o dwu przepustach.
Po przejściu przez te przepusty, lina biegła na przedni kasztel, gdzie obkładano ją na polerze.
W XVIII wieku fokmaszt stał tak blisko stewy dziobowej, że płaszczyzna foka ustawiona w skrajnym położeniu
wystawała daleko poza kadłub okrętu, co pociągało za sobą konieczność umieszczenia pewnego rodzaju wysięgnika -
wąsa halsowego. Mocowano do niego blok, przez który przechodził hals.
Hals grota przebiega bardzo podobnie.
Lina jego biegnie do przodu na zewnątrz i przechodzi przez krążek
blokowy osadzony w otworze w burcie. Hals obkładano na polerze
po wewnętrznej stronie nadburcia. Lina halsu była gruba, nie można
było jej obkładać na kołkownicy.